Zamanda yolculuk mümkün; anılar bizi bir şekilde geçmişe çekiyor. Adaya uzanan dar yolda yavaş yavaş ilerliyorum. Yağmur damlaları tenime değdikçe düşüncelerim kayboluyor. Soğuk betona oturup ayaklarımı boşluğa bırakıyorum. Önümde sonsuz deniz, arkama bakmak gelmiyor içimden. Beton, az ağaç, fazla insan, az zaman, hayat telaşı, ölüm korkusu… Burada; arkadaki hengameyi bastırmak istercesine ada kenarındaki kayalara çarpan
Devamını Okuyun →