Şimdi sen de herkes gibisin, yaşıyorsun öylesine. Gözlerini kapatmışsın herşeye. Aslında bir hiç olarak yaşamayı kabul ediyorsun, herkes kadar. Benimse yüreğim titriyor hiçe yaklaştıkça.
Sakın savaşmaktan vazgeçip, ölmeyi seçme. Bu kadar basite kaçamazsın. Böylesine derinde düşünme. Hayatta ya yöneten ol yada tarafsız kabile, sakın ola yönetilen olup kendinden geçme.
Gece bir hüzün yerleştirdi yüreğime ki, sorma gitsin. Nefes aldırmıyor meret. Gündüzü iple çekiyorum. Maviye ihtiyacım var. Sonsuz bir umut ve mutluluk istiyorum.
Artık karanlık beni korkutur oldu. Ölüyorum, ben hergün uyanarak defalarca ölüyorum. Aslında aklımı kurcalayan, ya bende başkasını seversem? Ya bir gün bende unutursam?
Unutmam sanırım. Bende birşeyleri unutursam, beraber yazdığımız o şiirden geriye ne kalır. Hiçbir şey…
Ama yüreğime seni hatırlatmam bir daha. Yine öylesine kırmam. Çünkü yürüdüğümüz o yollar eskisi kadar acıtmıyor canımı, oturduğumuz banklar artık sıradan, ve en önemlisi beraber okuduğumuz o şiirler, işte o satırlar artık hep aynı ve yavan. Çünkü artık sende herkes gibisin…
