Ağlayınca kirpik batabilir gözüne. Gözü bile insanın ağlamasına üzülmez, daha çok acı vermeye bakar. Rahatsız eder her kırpışta. Her nefesteki acı yetersiz gelir çünkü bak der, “Ben koruyorum seni. Daha büyük acılar da var.” Dürter seni her kırpışta. “O göz benim, o gözler benim” der. Ardından devam eder, “Zarar vermene izin veremem ona.”
Bir başkasıymış gibi korur aslında seni. “Ben” diye bakmaz “sen”a. Üçüncü şahsın gözünden bakar. İşte o göz acımasız ve bencildir. Sadece fazla uyumaktan çapaklanmıştır. Sonra esneyerek der ki, “Yapma gözünü seveyim.” Gülümsemeye bile üşenir. Bu deyim de oradan gelir belki de. Sonra da gider öteye ve öper gözlerinden. Ayrılık değil ama bu, biz bütünüz çünkü,
Sen bensin, ben de senim der ve …
Çekilir geriye… .
